Władca Gwiazd by J. D.

WŁADCA GWIAZD

17 października 1891 rok, Columor

Dzisiejszej nocy niebo było gwiaździste i tylko blask księżyca przyćmiewał światło ciał niebieskich. Konstelacje Hyperion i Tronque pozostały w tym samym położeniu, siejąc niepokój w mym sercu, lecz jednocześnie wzmagając ciekawość. Czyżby bogowie powrócili? Nathana zmogła choroba i obawiam się, że niewiele czasu mu zostało. Jego stan się pogorszył, lecz badania utkwiły w martwym punkcie. Odnalezienie lekarstwa graniczy z cudem.

E. L.

  Zdobiona laska, wykonana z dębowego drewna stukała nerwowo o bruk, gdy doktor Evan Lunaris dreptał Ulicą Medyków. Jego niskie, pulchne ciało podrygiwało przy każdym korku, a stopy ślizgały się, walcząc o utrzymanie równowagi. Mężczyzna przetarł nerwowo czoło, ocierając je z kropel deszczu i potu. Nawet w zimną porę deszczową jego nowe ciało męczyło się zatrważająco szybko. Grubasek, od którego je Skopiował – Lord Underman, od dwóch dni leżał w mogile swoich przodków, przeklinając całe Columor, a w szczególności Evana Lunarisa. Ostatniego Zmiennokształtnego.

  Doktor przystanął na chwilę, rozglądając się po okolicy. Kamienice otaczające ulicę wyglądały znajomo, choć w tym mieście wszystko było podobne. Gmachy stawiano tu potężne i solidne, a dębowe drzwi i zwierzęce cokoły wpatrywały się w przechodniów wrogimi ślepiami. Białe ściany i roślinne ornamenty dosłownie tryskały z każdej części miasta, a to wszystko za sprawą jakiegoś nowego, bawarskiego architekta, który postanowił na stałe osiąść w stolicy. Lordowie nie szczędzili funduszy, na tak zwaną „renowację” Columor. Evan Lunaris od dwóch dni zastanawiał się nad zabiciem młodzika, zanim ten na zawsze „wymaże” jego ukochane miasto. Nic się tu nie zmieniło przez ostatnie dwieście lat, a teraz jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, świat postanowił stanąć na głowie. Doktor westchnął ciężko, wlepiając oczy w niebo. Pozwolił, by krople deszczu spłynęły po jego pulchnej twarzy, znikając gdzieś za kołnierzem płaszcza. Evan nie lubił zmian, lecz rozumiał mechanizm, który nimi kieruje. Ludzie chcą, by ciągle coś się działo. Nienawidzą nudy. Nawet teraz siedzą w swoich ciasnych biblioteczkach i czytają coraz to nowsze, ciekawsze i straszniejsze historie, pisane przez ulubionych autorów. Lunaris uśmiechnął się szeroko. Czasami, by zobaczyć potwora, wystarczy wyjrzeć przez okno.

  Mężczyzna oparł się o latarnię i poprawił melonik. Zmiennokształtny zamówił go u znajomego krawca, który otworzył swój zakład na kilka dni po śmierci Lorda Undermana. Przypadek zechciał, że to akurat dla truposza, Henry uszył swój pierwszy kapelusz. Cóż.. Evan nie mógł pozwolić, by się zmarnował.

  Cichy stukot kopyt i rżenie koni, wyrwało doktora z rozmyślań. Patrole stawały się coraz częstsze, a zarządzona przez króla godzina policyjna już nie raz przyprawiła mu nie lada kłopotów. Nie ma nic gorszego niż morderca zapisany w policyjnym raporcie. No może oprócz mordercy zapisanego w nekrologu. Tam już nikomu się nie przyda.

  Zmiennokształtny przemknął na drugą stronę ulicy, ukrywając się w jednej z przydrożnych alejek.  Przeklęte ciało sprawiało mu coraz więcej kłopotów, a ukryte za pazuchą ostrze boleśnie raniło skórę. Zaledwie tydzień temu otyłość wydawała się Evanowi śmieszna, lecz teraz przeklinał swoją lekkomyślność.

  Wąska uliczka, w której się znalazł była pełna nieczystości i resztek jedzenia, po których wspinały się owady. Część z nich wyglądem przypominały paskudne, czerwono-czarne gąsienice, a inne przerośnięte żuki. Oprócz zwyczajowych śmieci po bruku walały się także zakrwawione bandaże i pęknięte słoiczki, w których niegdyś trzymano maści. Mężczyzna pociągnął nosem, wciągając w płuca tę dziwną mieszankę woni. Zapach Ulicy Medyków był wyjątkowy i niepowtarzalny, lecz to nie on zaprzątał myśli Zmiennokształtnego.   

Tekst: Jakub Drzewicki

Grafika: Google